Μια εποχή όπου άγουροι Αθηναίοι ήταν με το όπλο στο χέρι και η ωρίμαση ερχόταν με σφοδρή βιαότητα – όσο η πορεία μιας σφαίρας προς τον στόχο της· μια εποχή όπου οι γραπτές και προφορικές μαρτυρίες σκεπάζονται από φρικιαστικές πράξεις· μια εποχή με βαθύτατη και απότομη πολιτικοποίηση. Αυτήν την εποχή ανατέμενει και αναλύει παραστατικά ο συγγραφέας, έχοντας εντρυφήσει σε όσες μαρτυρίες διέθετε. Έχοντας μπει εν τέλει στο πετσί του ρόλου του: έτσι ήταν· ούτε ηρωοποίηση και αγιοποίηση, ούτε αναθέματα και κλαψουρίσματα.

Από τη μια οι γερμανοί κατακτητές και από την άλλη η Αντίσταση, οι παρτιζάνοι της πόλης. Εύκολο σχήμα για πολούς, όμως. Από τη μία οι κατακτητές και τα ντόπια όργανά τους και από την άλλη οι αντιστασιακοί. Παραείναι σχηματοποιημένο. Ο συγγραφέας βάζει στη θέση που τους πρέπει τόσο τον κατακτητή (απουσιάζει σε πολύ μεγάλο μέρος διότι απλώς δεν είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο που οι περισσότεροι έχουν στον νου τους, αλλά είναι εκεί ως η αόρατη χειρ της πυγμής) όσο και τα όργανα της τάξης (οι μαριονέτες-υπηρέτες του κατακτητή που είχαν να αντιμετωπίσουν έναν παλιό και γνώριμο εχθρό από τον Μεσοπόλεμο) αλλά και το ΕΑΜ/ΚΚΕ με την ΟΠΛΑ (πού είχε έντονη παρουσία, πού πάσχιζε να βγει μπροστά, πόσο «εθνικό» ήταν το Πολυτεχνείο και «αριστερό» το Πανεπιστήμιο) μα και τις υπόλοιπες αντιστασιακές οργανώσεις, οι περισσότερες από τις οποίες «φρόντισαν» να συμμαχήσουν με τα όργανα του κατακτητή για να στήσουν ανάχωμα στην εκτεινόμενη επιρροή του ΕΑΜ.

Πλήθος μαρτυριών / περιστατικών καταγράφουν αυτή τη διαδρομή στα ταραγμένα χρόνια 1942-44 και βοηθούν στην εξήγηση της λυσσώδους Μάχης της Αθήνας τον Δεκέμβρη του '44. Αλλά έχει προηγηθεί η ανάλυση/εξήγηση της περιόδου από τη μεριά της κάθε πλευράς με γραφίδα-νυστέρι. Και η ανάλυση τεκμαίρεται από τα στοιχεία και τα στοιχεία επιβεβαιώνουν το αναλυτικό σχήμα. Υπάρχουν απορίες και κενά –δεν διεκδικεί ο ίδιος ο συγγραφέας το απόλυτο– τα οποία πιθανόν να είναι αντικείμενο (νεότερης) έρευνας ή άλλων ερευνητών.